ما چه ساده بودیم که با ترکیدن بادکنکی اشک می ریختیم

ما چه ساده بودیم که ساعت ها با عروسک هایمان مشغول بودم

ما چه ساده بودیم که تنها با یک لبخند آشتی می کردیم

ما چه ساده بودیم که همیشه بزرگترین خیار را بر می داشتیم

ما چه ساده بودیم که ساعت ها بی دلیل می خندیدیم

ما چه ساده بودیم که با گم کردن یک عروسک، همه ی دنیایمان را گم می کردیم

ما چه ساده بودیم که به پشت بام می رفتیم و بادبادک هوا می کردیم

ما چه ساده بودیم که کفش هایمان را جا به جا می پوشیدیم

ما چه ساده بودیم که فقط کیک توت فرنگی را دوست داشتیم

ما چه ساده بودیم که با پریدن روی تخت انگار به پرواز در می آمدیم

ما چه ساده بودیم که در قایم موشک همیشه پشت در قایم می شدیم

...

واکنون ...

ما چه ساده ایم که بی دلیل اشک می ریزیم

 

ما چه ساده ایم که  در قایم موشک آنقدر پنهان می مانیم که فراموش می کنند "ما" یی هم بوده است

ما چه ساده ایم که می گوییم : روی تخت نپر، فنرش در می آید

ما چه ساده ایم که به پشت بام می رویم تا در سرما تنها باشیم

ما چه ساده ایم که با دیدن کیک توت فرنگی می گوییم: یاد بچگی ها به خیر

ما چه ساده ایم که کوچک ترین خیار را بر می داریم فقط برای اینکه بشقابمان خالی نماند

ما چه ساده ایم که عروسک های بچگی مان را آنقدر راحت دور می ریزیم

ما چه ساده ایم که قهر برایمان به معنای تمام شدن است ... ما چه ساده ایم که آشتی را نمی شناسیم

ما چه ساده ایم که کفش هایمان را واکس می زنیم فقط برای اینکه مجبور باشیم فردا هم آن ها را واکس بزنیم

ما چه ساده ایم که ساعت ها کنار پنجره به فکر فرو می رویم

ما چه ساده ایم که بی دلیل دوست می داریم

ما چه ساده ایم که تنهاییم

ما چه ساده ایم که در میان این سادگی ها گم شده ایم!

ای کاش هنوز هم سادگی هایمان مثل گذشته بود ... این سادگی ها بیش از حد ساده اند

... و من می ترسم روزی جزئی از این سادگی شوم ... رهایم کنید، بگذارید کودک بمانم ...

___________________________________________________________________

نمی دونم چرا، ولی وقتی بعد از نیم ساعت کلنجار رفتن و خط زدن، نوشتمش ... 20 دور خوندمش ...

راستی ... نظر یادتون نره!

نوشته شده در یکشنبه 90/1/14ساعت 10:0 عصر توسط مهسامحمدی نظرات ( ) | |